Adanmış Mısralar

 BEDEL Atlas okyanusunun kıyılarında dalgalar Kuzey yarıkürenin sonbaharını haykırıyor. Cennetten hallice bir koyda lüks bir yat, Demirlemiş kıyıya yakın, dönüyor radarı, İçinde dünyanın görmediği bir hayat. Güvertesinde kara gözlükleriyle gülen, Biraz göbekli adamın elinde telefonu, Etrafında hizmetçiler izliyor onu. Yudumluyor bir yandan viskisini, Kadın yanından geçiyor kırıtarak, Dönüyor radarı gölgesi suda yatın, Bulutlu mavilikleri biteviye yırtarak. Bir muktedir diğer ucunda telefonun, Yapıyor pazarlığını kanlı bir sonun. Yanında dalkavukları el pençe divan, Pazarlık uzun, pazarlık derin, Canını okuyacak bir fakir memleketin.  Kırık dökük evleriyle bir sokak, Çocuklar koşturuyor peşinde topun, Neşeli ve mutlu çığlıklar atarak. Ne dünya dertleri ne de sonbahar,  Yırtık ayakkabı, yamalı pantolon,  Maçı kazanmaktan öte ne var? Kerpiçten bir evin önünde kadınlar, Örgüleri örüp, çocukları seyrediyorlar. Arada dönüp yanına dedikodu yapıyorlar. Hepsinin ortak kaygısı...