DAĞ ÇİÇEĞİM

Dağ Çiçeğim, yine sensiz,

Ve uzaklardayım, çaresiz.

Yükseklerde ulaşılmazım, 

Derdime ortak ettiğim sazım,

Sana sesleniyor; İmkansızım!

Duydum ki, boyun eğmişsin,

Dağı kaplayan kapkara buluta,

Güzel yaprakların, solgun kalmış.

Nefesimi gönderiyorum sana,

Rüzgar olsun, okşasın usulca.

Gözyaşlarımı yolluyorum sonra,

Kendimce dost bulutlarla.

Özgürce yağıp üstüne, süzülsün.

Can suyu olsun yorgun bedenine.

O narin dallarınla sallan sessizce,

Sevdiğin müzikle dans eder gibi.

Meydan oku kayalara, kuşlara,

Kimse bilmeden, görmeden,

Duymadan, sormadan aç yeniden.

Mutlu bir çiçek ol dağ başında,

Ama ne olur ölme!

Bileyim ki, karlı tepelerde bir yerde,

Açmışsın yapraklarını, dönüp güneşe,

Öylesine yalnız, huzurlu, içinde neşe.

Belki alamasam da kokunu,

İçime çekip hayal edeyim,

Her doğan günle bir daha.

Salınan yapraklarınla dans edeyim,

Düşlerimde, gülüşlerimde.

Ve çocuksu bir sevinçle bakayım,

Duvardaki resmine, gönlümce.

Ama Dağ Çiçeğim ne olur ölme!

Hayallerimi öldürme, 

Beni öldürme...