SEVGİYE KIYAR İNSAN 


Zamanın büyüsüne kapılıp insan,

Kâr sayar kazancı, kendini kayırdıkça

Biraz daha insan oluruz belki, 

Doğruyu eğriden ayırdıkça.


Kazandım dediklerin,

Ölümsüzlüğe inandırır seni.

Ölümden biraz daha korkar,

Sevgiden biraz daha kaçarız.

İşte bundandır, kendimize değil,

Hep sevgiye kıyarız.


Ah sevgili, biçare ömrümüzü,

Çiçekten uzun mu sandın?

Gözlerini kapatsan anlayacaktın,

Açıp gözlerini, dünyaya kandın...

Özkan Leblebici

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

 ATATÜRK BULVARI'NDA KASIM Atatürk Bulvarı'nda ağaçlar  Kasım'da yapraklarını döküyor. Düşen yaprakların nemli damarları Yansıtıyor araçlardan gelen ışıkları. Kaldırımda birbirinden habersiz, Sessiz, binlerce  hüzün yürüyor.  Çökmüş omuzlarda yük ağır, Çığlık çığlığa haykırışlar var Kentin sokakları duymuyor, sağır. Okunuyor acısı yaşanmamış hayatların, Çökmüş yanaklardaki derin çukurlarda. Atatürk Bulvarı'nda aylardan Kasım Acelesi varmış gibi sanki Bulvarın. Her kararsız adımda duyguların ağırlığı, Bir başka biniyor yorgun omuzlara, Ve binlerce hüzün kaldırımlarda. Yanından kaç kişi geçti  bilmeden, Başı önünde, düşünceli, merak etmeden, Yürüyor her birinin hikayesi ardı sıra. Binlerce yürümeye direnen hüzün, Yürüyor Kasım'da Atatürk Bulvarı'nda...
Devamı
 HİÇBİR YER Hiçbir yere giderken çıktın karşıma, Hiçbir yere gidiyordun sen de. Beraber gidelim dedin önce, Yürüdük konuşmadan öylece. "Yaşamak lazım" dedin sonra "Neyi?" diye sordum. "Yaşadıklarımızı" dedin gülerek. Oysa yaşamak hissetmekti dünyayı, Damarlarındaki kanın akışını bilerek. Yolumuz uzundu ve bilmiyorduk, Nereye gittiğimizi ne sen ne ben. "Hiçbir şeyin olayım" dedim, Beni hiçbir şeyin olarak kabul ettin. Hayatımda ilk defa çok mutluydum. Senin hiçbir şeyin olmuştum. Adımlarımızda yoktu hafızası, Yürüdüğümüz yolun ve geçmişin. Belki de hatırlamak istemedik Acıları bırakıp her adımda geride. Gelecek hayalleri serap gibiydi  Kavuran güneş altında. Sen kapılıp giderken o hayallere Tutmak istedim yetişemedim Devam ettim yoluma senin gibi, Hiçbir yere doğru...
Devamı
KÖŞE KAPMACA Eksilirken, kum saatinin  Üst kabındaki kum tanesiydik. Zaman içiyordu çocukluğumuzu.  Çocukluğumuz yaşanmamışçasına Elimizden kayıp gidiyordu. İmkansız sevdalar zamanıydı, Aheste çekilen kürekler, Dalgaların mehtaba ulaşmayan  Garip yankıları gibi mahzun. Işığın soluk yüzü çaresiz, Razı oluyordu kaderine sessiz. Zor sevdanın körpe meyvesini Birlikte tattık gün batımında. Damaklarımızda tadı kalan, Sevgisiz bağların buruk şarabı. Uzak olmak mıydı mesele, Sevgi ve hüznü paylaşırken? Kıyısında kaldığımız toprak mı, Bizi birbirimizden koparan? Halen düşünür dururum, Bu anlamsız oyunda, Kimdi köşeyi kapan?
Devamı