YAVAŞ YAVAŞ ÖLÜYOR İNSAN

Yavaş yavaş ölüyor insan

Kanı çekilir gibi donuyor,

Zamanla bitkin düşüyor.

Yoruluyor başkası olmaktan,

Yavaş yavaş ölüyor insan.

Yaşananların tadı damakta,

Ama türlü acılar da var hayatta.

İlk aşkı dururken hafızada,

Yaşanıyor yenilerin acıları, 

Yavaş yavaş ölüyor sonra.

An geliyor, ağırlaşan acılar,

Bilindik bir tat bırakıyor dilde.

Gönüllü bir kayıtsızlık oluyor,

Yapacak şey olmasa da elde.

Yavaş yavaş ölüyor insan.

Kimi zaman yanlış yerde,

Belki yanlış zamanda oluyor.

Kimse denk gelmiyor anlayana,

Anlaşılmak da anlaşılmıyor,

Yavaş yavaş ölüyor insan.

İçini burkan vicdansızlıklar,

Umursanmaz oluyor bir anda.

Haksızlıklara takılmıyor artık,

Gençliğinde kavga ettiği kadar.

Yavaş yavaş ölüyor insan.

Her şeye ama her şeye alışıyor,

Sanki bu hayat makinesinin,

Dişlisi gibi kusursuz çalışıyor.

Alıştığı ne varsa hayatta,

Yavaş yavaş öldürüyor onu.

Ve yavaş yavaş ölüyor insan...

Özkan Leblebici