KAN KAYBEDİYORDU RENKLER

Kan kaybediyordu bütün renkler,

Sızıp gidiyordu ışık her birinden.

Yaşanmıyordu acısı ayrılıkların,

Ne kadar hissedilse de derinden.

 

Silinip gidiyordu tutkulu anılar, 

Geride sadece biraz hüzün,

Fincanın dibinde telve gibi,

Çöküyordu insanın yüreğine. 

Kaçıp kurtulmak istese kendinden,

Fazla uzaklaşamıyordu kimse.

Ya yakalıyordu hemen korkular,

Ya sahiplik koşuyordu peşinden.

 

Kan kaybediyordu renkler,

Kendisi değildi artık hiçbiri,

Kırmızı, kırmızı değildi,

Ne de ırmak, aynı ırmak.

Değişiyordu sular daima,

Irmağı birbirine katarak. 

Mevsim kış, belki hazandı,

Renklerden geriye kalan,

Bütün renklerini kaybetmiş,

Boşuna yaşayan bir insandı…

Özkan Leblebici